PIRACKI FRANCUSKI PISTOLET Z XVIII w.
(1012)
cena nie gromadzi skrzyneczki. Żeby ją zamówić starczy wysłać do nas maila w tej sprawie po dokonaniu zakupu.
Materiał:
stop cynku i alumnium, a także drewno
Producent: Denix Hiszpania
długość 35 cm
waga: 0,7 kg
Prezentowany model jest tylko wierną repliką oryginału.
Nasze repliki broni palnej wyprodukowane są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia dopasowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie cykl pozbawiania cech użytkowych jest szczególnie rygorystycznie regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoratywne.
Poniżej kilka ciekawych danych:
"Broń czarnoprochowa - wariant broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest wynikiem gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są zróżnicowanego rodzaju prochy bezdymne, tzw. Nitro.
Bronią czarnoprochową są wszystkiego rodzaju działa i broń ręczna stworzone do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, przeważnie znacznie wydajniejsze i nie tworzyjące dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była typowo ładowana odprzodowo, tj. Od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, różnorodnymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją również liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. Niemiecki model 1842, tzw. Karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej użytkowano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach lub łuskach.
W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. Rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej użytkowano zróżnicowane typu mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (użytkowany w broni na amunicję scaloną, w głównej mierze w 2. Połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności technologiczne wykonania gwintu i przede wszystkim kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć poprzez całą lufą, uważając by go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, asygnowane istotnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę z reguły gwintowano, w ten sposób pokaźnie rozszerzając jej celność. W broni ręcznej przeznaczonej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach, a także w kartaczach, gwintu nigdy nie użytkowano. Broń czarnoprochowa może być asygnowana do strzelania zarówno kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem"1.
"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. Flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory wywołujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej stosowane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu wykorzystywanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym obszerne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy użytkowany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go przez zamek kapiszonowy, następnie przez broń odtylcową.
Zamek skałkowy typu francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, że pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią tworząc najpopularniejszy wariant zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były wyposażone w ten typ zamka"2.
"Piractwo istniało od początków komunikacji morskiej. Najistotniej znanymi piratami byli piraci berberyjscy, jeszcze japońscy atakujący wybrzeża Chin. Rozkwit piractwa przypadł na XVI-XVII w., kiedy różni awanturnicy atakowali hiszpańskie statki przewożące złoto i srebro do ojczyzny.
Epoka nabrała oryginalnego, romantycznego klimatu dzięki książkom, hollywoodzkim filmom i m.in. Grze producenta LucasArts o nazwie The Secret of Monkey Island. Opowieści o piratach cechują się unikalną atmosferą, z powtarzającymi się wątkami hiszpańskich galeonów, ukrytych skarbów, do których prowadzi tajemnicza mapa, rafy koralowe, dzikie dżungle Karaibów, czarna flaga z namalowaną białą czaszką i piszczelami.
Oprócz piractwa o charakterze z reguły bandyckim, nastawionego na zyski prywatne piratów, rozwinęła się jeszcze oficjalna, zinstytucjonalizowana forma piractwa, dotowana i broniona poprzez władców państw, a niejednokrotnie i poprzez solidne miasta nadmorskie. Więcej informacji na ten temat znajduje się pod hasłami bukanier, kaper i korsarz.
aktualnie wody Atlantyku są wolne od piractwa. Jednak na niektórych akwenach (gł. Azja Południowo-Wschodnia) ciągle jeszcze żegluga nie jest w pełni bezpieczna.
Do pirackich statków, na jakich pływano na terenie Morza Karaibskiego w XVI, XVII i w XVIII w. Zaliczyć należy (w kolejności od najmniejszego do największego): pinasę (znikomy okręcik, z zasady stosowany jako eskorta), slup (większy, niezwykle zwrotny, z chęcią eksploatowany poprzez piratów), bryg (statek średniej wielkości, na ogół kupiecki), bark (obszerniejszy statek kupiecki), fregatę i galeon (obfity statek handlowo-wojskowy).
Za piratów władze wzięły się na początku XVIII w. Wieszano ich na szubienicy publicznie. Kapitan William Kidd zawisł na stryczku w 1701. Sznur się zerwał, wiec został powieszony po raz drugi. Zaś inny pirat po zdjęciu z szubienicy nagle się ocknął. Władze musiały go wypuścić, bo w świetle prawa wyrok został tworzony, tj. Nie można karać dwa razy za to samo przestępstwo"3.
1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13980739
2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2007-08-19 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=9113557
3-Pirat [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-08-29 02:58Z [dostęp: 2008-09-10 05:38Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pirat&oldid=13875743
